Το Ανώτατο Δικαστήριο στις 20 Δεκεμβρίου, 2019, σε ποινική έφεση κατά της ποινής φυλάκισης, λόγω του ότι αυτή ορίστηκε να είναι διαδοχική αντί συντρέχουσα, με προηγούμενες επιβληθείσες ποινές φυλάκισης σε άλλες υποθέσεις της εφεσείουσας, έστω και αν δεν λήφθηκαν υπόψη ταυτόχρονα κατά την επιμέτρηση και επιβολή της ποινής, καταλήγοντας ότι η ποινή δεν ήταν έκδηλα υπερβολική ή δυσανάλογη, επαναβεβαίωσε το δικαστικό προηγούμενο πως ‘Όταν αδικήματα του ίδιου ή παρόμοιου χαρακτήρα στρέφονται εναντίον διαφορετικών προσώπων και μάλιστα κατά τρόπο επανειλημμένο, η επιβολή συντρεχουσών ποινών είναι δυνατό να μην αντανακλά τη συνολική εγκληματικότητα της συμπεριφοράς (Ευσταθίου ν. Δημοκρατίας (2014) 2 ΑΑΔ 541, R. v. Jamienson & Jamienson [2008] EWCA Crim 2761, Sentencing Council, Offences Taken into Consideration and Totality, Definitive Guideline, 2012, Ορφανίδη ν. xxx Χατζηχριστοδούλου Λτδ κ.α., Ποιν. Εφ. Αρ. 19/18, ημερ. 25.1.2019). Κατά γενική δε αρχή, το σύνολο των διαδοχικών ποινών θα πρέπει να βρίσκεται σε αναλογία προς τη σοβαρότητα των επιμέρους κατηγοριών (Δημητρίου, Παπαγεωργίου (ανωτέρω)).’ Περισσότερα εδώ.
